Były dwie fabryki cegieł szamotowych, GH Ramsaya (1830 lub wcześniej, do 1925) oraz James i George H. Snowball (1865 do 1935), położone na Derwent w pobliżu zakładów Hanningtona - później Ellisa -. Stali się częścią Adamsez i działali do 1975 roku.
Na początku XX wieku prawie cała produkcja była wysyłana barkami do elektrowni. W latach pięćdziesiątych został wysłany koleją. 80% trafiło do brytyjskich elektrowni, a reszta do Australii, Egiptu, Indii, Islandii i Szwecji. Użyli gliny ognistej Lister z Denton Burn.
Ramsay's był najstarszym i największym producentem cegieł na północnym wschodzie i rozpoczął działalność w Derwenthaugh, zanim przeniósł się do Swalwell i wyeksportował do Norwegii i Szwecji, Danii i innych portów bałtyckich, głównych portów Morza Czarnego, Hiszpanii, Francji, Włoch, Indii, Japonii, Australii, Kanada, San Francisco, Valparaiso, Buenos Aires i inne odległe miejsca. Ramsay zarządzała również kopalnią Swalwell.
Snowball miał również bardzo rozbudowany handel eksportowy i zatrudniał około 200 mężczyzn. Cegielnia Adams Pict została otwarta w 1923 roku i produkowała cegły nadające się do stosowania w piecach, w których wymagana była odporność na wysokie temperatury. Cegielnia zaprzestała produkcję w 1976 roku.
Z racji tego, że Ramsay brzmi dość egzotycznie warto wspomnieć o jej ciekawej historii na ziemiach polskich. Bardzo ciekawa historia opisana jest w „KURIERZE PORANNYM" z 16 grudnia r. 1913):
W Paryszewie gub. radomskiej posiada dużą cegielnię p. Edward Dowbor; wypalane są tam różne gatunki cegły, między innemi i na wzór angielski formatu „Ramsay'.
Okazało się, że w mieście Newcastle w Anglji oddawna istnieje wielka fabryka cegły pod firmą „G. H. Ramsay" i cegła owa ma stały zbyt na rynkach Cesarstwa i Królestwa i że właścicielka fabryki owej, wdowa Ramsay, wyrobiła sobie w r. 1908 w departamencie przemysłu i handlu patent wyłączności swej marki fabrycznej na Cesarstwo.
Przedstawiciel pani Ramsay w Warszawie, p. Krajewski, zażądał od p. Dowbora zaprzestania wyrobu cegły z wypaloną na niej firmą „Ramsay", dowodząc, że firma angielska ponosi przez konkurencję p. Dowbora wielką stratę.
Ponieważ żądania p. Krajewskiego p. Dowbor nie uwzględnił, przeto wdowa Ramsay wytoczyła przeciw niemu sprawę karną o przywłaszczenie sobie jej marki fabrycznej z art. 1354 kod. karnego i p. Dowbor skazany został przez radomski sąd okręgowy na 2 miesiące więzienia.
Z apelacji skazanego sprawa znalazła się wczoraj na wokandzie 2 departamentu karnego warszawskiej izby sądowej.
Obrońca p. Dowbora, adwokat przys. Papieski, dowodził niesłuszności wyroku skazującego ze względów formalnych i faktycznych i przedstawił dowód, że wdowa Ramsay sprzedała swoją fabrykę cegły w Newcastle innemu fabrykantowi, niejakiemu Eksdale, nie zameldowawszy o tem, wbrew przepisom prawa z d. 26 lutego r. 1896 w ciągu pół roku departamentowi handlu i przemysłu, wskutek czego straciła prawo korzystania z wyłączności marki fabrycznej w państwie rosyjskim. Nadto obrońca przedstawił różne dowody piśmienne, świadczące, iż nazwa cegły „Ramsay", wyrabiana nietylko w cegielni Dowbora, lecz i w innych cegielniach Cesarstwa, używana jest dla określenia pewnego formatu cegły, różni się jednak w kolorze i jakości od cegły angielskiej.
Izba sądowa po krótkiej naradzie uchyliła wyrok pierwszej instancji i p. Dowbora uniewinniła.
Materiał pobrany z następujących stron:
https://whickhamdistrictmemories.co.uk/listings/firebrick-works/http://www.straznicyczasu.pl/viewtopic.php?t=6172&start=110https://www.skyscrapercity.com/threads/warszawa-ceg%C5%82y-i-cegielnie.1735801/#post-115322101
