XIX wieczny pocisk artyleryjskich - granat 8 cm C/73 (zdjęcie 1 - wersja 9 cm o analogicznej budowie). Był to tzw. granat dwuścienny, posiadający dwie żeliwne ścianki, zazębione ze sobą ściśle na całej powierzchni specjalnymi piramidalnymi „kostkami”. Budowa taka pozwalała na to by podczas detonacji pocisk rozpadał się na stosunkowo dużą ilość elementów rażących. Korpus pocisku powleczony był na swej zewnętrznej powierzchni kontaktującej się z lufą działa płaszczem ze stopu ołów-cyna-antymon i posiadał cztery pierścienie wiodące wykonane z tego samego materiału. W górnej części płaszcza tych pocisków widniały wybite litery „KG” (zdjęcie 2), które były skrótem oznaczającym odlewnię dział [niem. Kanonengiesserei] w Spandau, gdzie produkowano tą amunicję. Tuż pod w/w literami znajdowała się cyfra oznaczająca konkretnego pracownika, odpowiedzialnego za owe bicie. Do inicjacji ładunku stosowano mosiężny zapalnik uderzeniowy typu C/73.
Granat ważył 5 kg i wystrzeliwany był z działa polowego wzór C/73 (zdjęcie 3) mogącego razić cele oddalone o 6800 m.
Prędkość początkowa pocisku wynosiła 465 m/s.
