20 sierpnia 1911 roku zmarł ostrowiecki przedsiębiorca Władysław Klepacki. Osierocił żonę i troje dzieci. Jest pochowany w rodzinnym grobowcu na cmentarzu parafialnym w Szewnie. Urodził się 6 lipca 1855 roku. Ukończył Instytut Technologiczny Politechniki Petersburskiej i w końcu lat 80. XIX wieku przybył z Rosji do Ostrowca.Został pierwszym zawiadowcą wybudowanej w 1885 r. stacji kolejowej w Ostrowcu. Należy przy tym pamiętać, że w XIX wieku stanowisko zawiadowcy było tożsame z funkcją zarządzającego całym obiektem dyrektora, a nie szeregowego pracownika kolei, jak to współcześnie pojmujemy. W tamtych czasach swoich zawiadowców miały także huty, fabryki czy kopalnie.
Jako samodzielny przedsiębiorca inżynier Klepacki zadebiutował w 1888 r., kiedy to od księcia Aleksandra Druckiego-Lubeckiego wydzierżawił grunty w Denkówku. Lokalizacja nie była przypadkowa, bo tym terenie ziemia obfitowała w glinę do produkcji cegły budowlanej. Pięć lat później na tzw.” Łąkach” między Denkówkiem a Ostrówkiem, to jest na 34-hektarowym obszarze między obecnymi ulicami Opatowską i Zygmuntówką, od podstaw wybudowano zakład produkujący cegły i materiały ogniotrwałe. Pełny rozruch cegielni Klepackiego nastąpił w 1895 roku. Pod koniec XIX wieku zatrudniała 280 osób, wokół niej rozwinęła się osada zwana Ludwikowem (od imienia Ludwika Rybińskiego, jej pierwszego stałego mieszkańca).
W 1906 żona właściciela zakładu, Maria Klepacka założyła w Ludwikowie Koło Polskiej Macierzy Szkolnej, które prowadziło jednoklasową szkołę dla dzieci z osady i sąsiedztwa. Jednak już w grudniu 1907 r. władze rosyjskie nakazały likwidację Koła PMS i zamknięcie szkoły, która mimo to przetrwała do 1911 r. jako placówka prywatna. W tym czasie osada Ludwików składała się z 28 domów, żyło tam około 400 osób, w większości związanych z cegielnią, która w 1924 r. przeprofilowała swoją produkcję na wyroby szamotowe. Także wtedy zakład i osada znalazły się w administracyjnych granicach miasta, bowiem 26 czerwca 1924 roku na mocy rozporządzenia Rady Ministrów, Ostrowiec otrzymał status miasta wydzielonego z powiatu opatowskiego, co oznaczało, że stał się tzw. powiatem grodzkim. Cegielnia produkowała wtedy cegłę czerwoną budowlaną oraz materiały ogniotrwałe.
Mimo że założyciel firmy zmarł 108 lat temu, przez cały okres międzywojenny cegielnia funkcjonowała pod nazwą Fabryka Wyrobów Ogniotrwałych Inż. Władysław Klepacki. Formalnymi właścicielami byli wtedy Wincenty Klepacki i Zofia Bujalska. Ciężkie chwile fabryka przeżyła w 1927 r., kiedy to gwałtowny wylew przepływającej przez Ludwików rzeczki Szewnianki spowodował znaczne straty, bo urządzenia zostały zalane, a to z kolei wywołało pożar. Po odbudowie w fabryce pracowało około trzystu osób (312 w 1931 r. i 250 w 1938 r.), a produkcja materiałów ogniotrwałych zwiększała się w szybkim tempie z 300 ton miesięcznie w 1921 r. do 950 ton w roku wybuchu drugiej wojny światowej. W 1935 roku roczna produkcja wyniosła 18 tysięcy ton.
Po zajęciu Ostrowca Świętokrzyskiego przez Niemców fabryka Klepackiego była nieczynna do końca 1939 roku, później wznowiła produkcję na potrzeby koncernu H.G. Werke. W lipcu 1944 r. zatrudniała 200 pracowników. Uchwała Krajowej Rady Narodowej z 3 stycznia 1946 r. upaństwowiła fabrykę, co jej załoga nie całkiem spontanicznie uczciła zwołaniem wiecu. Przez trzy lata Fabryka Materiałów Ogniotrwałych funkcjonowała samodzielnie osiągając przedwojenny poziom produkcji (700 ton miesięcznie w 1946 r.). 2 stycznia 1949 roku ogłoszono jej połączenie z Cegielnią Jadwigów przy ulicy Kilińskiego i powstanie OZMO czyli Ostrowieckich Zakładów Materiałów Ogniotrwałych w Ostrowcu Świętokrzyskim. Był to drugi w mieście co do wielkości (po Hucie im. Marcelego Nowotki) zakład pracy zatrudniający kilka tysięcy osób. Po ogłoszeniu upadłości OZMO i wyprzedaży majątku zakładów przez syndyka, od kwietnia 2001 r. w miejscu dawnej cegielni i fabryki Klepackiego z powodzeniem funkcjonuje firma Tabex OZMO.
Link do materiału :
http://27-400.pl/20-sierpnia/
