W cegielni produkowano tzw. cegłę arystokratkę, która miała trzy rodzaje: cegła zwykła budowlana, klinkierowa cegła brukowa i cegła szamotkowa ogniotrwała.
Część wypalonych cegieł posiadała wytłoczone inicjały AS (oznaczające Adama Stanisława Sapiehę), bądź WS (Władysława Sapiehę – brata Adama Sapiehy) oraz charakterystyczną strzałę pomiędzy inicjałami – herb Rodu Sapiehów. Wytwarzano tam również cegły dekoracyjne, służące m.in. do murowania ozdobnych kominków. Jak na ówczesne czasy były one robione w dosyć nietypowy sposób, mianowicie z glazurą szklaną na zewnątrz. Kilka tych cegieł umieszczono w murze przykościelnym, obok głównego wejścia. Kilkadziesiąt dalszych wykorzystano przy budowie pomnika na zieleńcu przed kościołem. Były to cegły o dużych wymiarach 30x15x7.
Witaj Zuzanno i dobry krótki konkkretny materiał o sławnych magnatach i ich cegielni...
Ale powiedez mi prosze gdzie znalazłaś wzmiankę o cegłach dekoracyjnych !?
Na jednym z przepustów trafiłem taką wmurowaną przez znajomego cegle Sapiehy , o własnie dziwnej szklistej powierzchni.. czyżby była top własnie cegła dekoracyjna ...
Niedługo wyjmę i zastąpię ją inna ładną cegła... a wtedy zobaczymy jak wyglądają pozostałe 5 płaszczyzn cegły...
Znalazłam info co to jest ta "dziwna szklista powierzchnia", którą się używało przy produkcji cegieł i dachówek.
Jeśli budynek położony jest blisko lasu lub dużego skupiska drzew, będzie szczególnie podatny na porastanie mchem. Warto wtedy pomyśleć o materiałach angobowanych, ponieważ są one bardziej odporne na to zjawisko. Najlepszym wyborem będą jednak dachówki czy cegły pokryte glazurą. Mech rośnie na nich mniej chętnie niż na porowatych dachówkach naturalnych, ponieważ gładka, glazurowana powierzchnia pozwala na samooczyszczanie się np. dachówek przy każdych opadach deszczu. Glina, naturalny surowiec, z którego wytwarza się ceramikę, po wypaleniu ma zazwyczaj kolor czerwony, dobrze znany z historycznych ceglanych budowli czy też tradycyjnych dachów. Aby uzyskać inne kolory powierzchni dachówek i cegieł, poddaje się je procesowi angobowania lub glazurowania. Są to metody barwienia polegające na natryskiwaniu na ich powierzchnię odpowiednio przygotowanych substancji (typu ciekła masa gliny lub zdrobnione szkliwo), dzięki którym dostępne są różne odcienie brązu, czarny czy szary. W kontekście parametrów technicznych angoba i glazura znacząco wpływają na odporność dachówek i cegły na różne czynniki środowiska, takie jak zabrudzenia, kwaśne deszcze, promieniowanie ultrafioletowe.
Angoba i glazura często zestawiane są ze sobą jako synonimy, odnoszące się do technologii barwienia. Pomimo zbliżonych funkcji oraz właściwości, pomiędzy angobą i glazurą występują różnice.
Odmienny charakter angoby i glazury wynika m.in. z ich różnych składów chemicznych. Angoba składa się ze specjalnie przygotowanej ciekłej masy gliny z domieszką odpowiednich minerałów lub tlenków metali. Glazura natomiast to w przeważającej części zdrobnione, wstępnie stopione szkliwo, wzbogacone nieorganicznymi dodatkami. Angoba nie tworzy na powierzchni dachówki zamkniętej struktury, ale pozostawia otwarte pory, co pozwala zachować dobre właściwości dyfuzyjne. Dachówki czy cegły glazurowane charakteryzują się natomiast szklistą warstwą zamykającą pory. Szklista zamknięta struktura sprawia, że w porównaniu do angoby odznaczają się one jeszcze większą odpornością na wpływ czynników zewnętrznych. Gładka powierzchnia o zminimalizowanej porowatości znacznie opóźnia tworzenie się zabrudzeń oraz ułatwia procesy oczyszczania nie tylko z kurzu i pyłów, ale też mchu oraz pleśni. Trwałość dachówek i cegieł o naturalnej, glazurowanej i angobowanej powierzchni jest dokładnie taka sama. Różnica polega na odporności na zabrudzenia i porastanie mchem czy glonami.
