Pierwszą cegielnią w Białobrzegach była cegielnia założona przez księżną marszałkowa Izabelę Czartoryską około 1790 roku. Kiedy to księżna marszałkowa samodzielnie rządziła dobrami łańcuckimi i kiedy to intensywnie przystąpiła do rozbudowy i upiększania Łańcuta i podległych włości. Znajdowała się w prawobrzeżnej części wsi w okolicach obecnego Komisariatu Policji. Cegielnia ta dawała możliwość pracy wielu mieszkańcom. Pomimo tego, że praca była ciężka niejednokrotnie pracowały w niej całe rodziny. Przez cały okres mimo zmian ustrojowych w cegielni tej cegłę wyrabiano ręcznie. Najpierw glinę pozyskiwano z wyrobiska, następnie urabiano brodząc stopami. Gdy glina uzyskała zwartą masę wkładano ją do drewnianej formy, ubijano i zręcznym wstrząsem usuwano z formy. Surowa cegła trafiała do pobliskiej szopy do wyschnięcia. Tzw. surówkę suszono około 3-4 tygodnie, między czasie należało ją przynajmniej raz przełożyć w celu lepszego wyschnięcia. Następnie układano w piecu na dwa tygodnie do wypału. Gotowa cegła pełna z herbem i rokiem produkcji miała wymiary 30x14x7cm. Materiałem opałowym było twarde drzewo. Cały proces technologiczny trwał około dwu miesięcy w zależności od pory roku i pogodowej aury. Czynna była prawie sto pięćdziesiąt lat. W okresie międzywojennym cegielnią zarządzała Gmina Białobrzegi. Produkowano cegłę o wymiarach 32x15x7. Po wojnie przez pewien czas cegielnia zarządzała Gromadzka Rada Narodowa. Ostatni piec cegły został wypalony około 1950 r. Z cegły wykonanej w tej cegielni pobudowano wiele obiektów hrabiowskich i społecznych w całej okolicy. W samych Białobrzegach pobudowano dwór, szkoły. Dom Ludowy,Kościół, sklep i wiele budynków mieszkalnych. Widoczne obecnie rozległe obniżenie terenu, to tylko pozostałość po ogromnym wyrobisku, które w latach sześćdziesiątych XX w. zostało zrekultywowane pod potrzeby wypasu bydła.
